اعتماد بنفس یا خودباوری یکی از صفات شخصیتی است که فرد به مهارتها و تواناییهای خود در انجام کارها به طور عمومی باور دارد و احساس کنترل می کند. فرد دارای اعتماد بنفس نکات  ضعف و قوت خود را می شناسد و در مجموع از خودش برداشت مثبتی دارد. چنین فردی در انجام کارها به تایید دیگران نیاز ندارد. اعتماد بنفس آمادگی ما را برای تجربیات جدید زندگی و استفاده از فرصتها بیشتر فراهم می کند. اعتماد بنفس انگیزه را بیشتر می کند٬ اضطراب و ترس را کاهش می دهد٬ احساس شادی را بیشتر می کند٬ روابط اجتماعی را تقویت می کند. باید توجه داشت که واژه های دیگری نیز هستند که با اعتماد بنفس رابطه نزدیک دارند. عزت نفس (self-esteem) به معنای ارزشیابی و برداشت درست از داشته های خود است و فرد خود بداند چه دارد و به دنبال چه چیزی است در حالیکه اعتماد بنفس عبارت از یک  باور عمومی از تواناییهای خود برای رسیدن به هدف هاست. خودکارآمدی (self-efficacy ) عبارت از باور اختصاصی به تواناییهای خود برای رسیدن به یک هدف خاص (مانند درست کردن یک غذای خوب٬ یا نوشتن یک داستان خوب) است در حالیکه اعتماد بنفس یک توانایی عمومی شخصیتی است . حرمت نفس (self-respect) و قبول خود (self-acceptance) نیز به معنی قبول داشتن و دوست داشتن خود است که البته با جنبه افراطی و نامناسب آن  یعنی خودشیفتگی (self-love/narcissism) تفاوت دارد.

تجربیات ناخوشایند کودکی٬ شکست های مکرر و وجود حوادث ناگوار در طول زندگی می توانند از دلایل کمبود اعتماد بنفس باشند. عوامل فرهنگی و اجتماعی نیز می توانند در ایجاد یا کمبود اعتماد بنفس در افراد نقش داشته باشند. نتایج پژوهشهای میدانی نشان می دهد که به طور کلی فرهنگ های فردگرا به موفقیتهای فردی بیشتر اهمیت می دهند در حالیکه فرهنگ های جمع گرا به موفقیت های جمعی و گروهی بیشتر بها می دهند.