اضطراب یک حالت عاطفی ناخوشایند است که با آشفتگی های درونی شناخته می شود که در آن فرد از حوادث احتمالی و مبهمی که ممکن است در آینده اتفاق بیفتد در دلهره و تشویش است. در این حالت فرد معمولا گوش به زنگ و در جستجوی خطرات احتمالی است و پاسخهای طبیعی جنگ ـ فرار (fight-flight) در او بیش از اندازه فعال است. اضطراب معمولا دارای آثار مختلف رفتاری (مانند کناره گیری از موقعیتهای اضطراب آور٬ تغییرات در عادتها٬ افزایش یا کاهش در غذا خوردن٬ تنش های حرکتی) ٬ عاطفی و هیجانی (مانند احساس دلهره٬ احساس تنش و پرش٬ پیش بینی بدترین ها٬ بیقراری٬ تحریک پذیری و درماندگی) و شناختی (مانند افکار مشکوک و ناجور٬ دشواری در تمرکز٬ سوگیری توجه و مشکلات حافظه) است. اضطراب دارای انواع گوناگونی می باشد: اضطراب می تواند یک پاسخ طبیعی و نرمال انسانی باشد که همه ما در برهه ای از زندگی مان آن را تجربه کنیم. اضطرابهای عادی و طبیعی معمولا در دوره های کوتاهی و به طور غیرمداوم اتفاق می افتند و زندگی روزمره را هم به طور جدی مختل نمی سازند. ولی چنانچه اضطراب به طور دائمی تر و مدت طولانی تری برقرار باشد و زندگی روزمره فرد را دچار وقفه سازد به عنوان یک اختلال اضطرابی شناخته می شود. اختلالات اضطرابی نیز دارای انواع گوناگونی از جمله اضطراب عمومی٬ اضطراب وسواس اجباری٬ اضطراب اجتماعی٬ اضطراب حمله های ناگهانی (پانیک)٬ اضطراب روان ـ تنی و اضطرابهای تحصیلی و شغلی هستند. باید توجه داشت اضطراب با ترس ارتباط نزدیک دارد ولی با آن فرق می کند. در حالیکه ترس یک پاسخ مشخص هیجانی به یک تهدید واقعی و عینی که در گذشته اتفاق افتاده می باشد٬ اضطراب یک دلهره عمومی و انتظار از پیش آمدن یک تهدید نامشخص در آینده است.

برای درمان اضطراب شدید باید در درجه اول به یک روانپزشک متخصص مراجعه کرد و از دارو درمانی بهره برد. برای روان درمانی نیز می توان از مشاوره های روان شناسی با استفاده از روشهای KBT و DBT بهره برد.